Ustawa Zgromadzenia Reprezentantów
Wolnego Miasta Krakowa

z dnia 7 stycznia 1820 r.

O sądzeniu spraw defraudacyjnych

Dziennik Rozporządzeń Rządowych Wolnego, Niepodległego i Ściśle Neutralnego Miasta Krakowa i Jego Okręgu z 1820 r.

Nr 78 DGS

My, Prezes i senatorowie Wolnego, Niepodległego i Ściśle Neutralnego Miasta Krakowa i Jego Okręgu.

Wszem, wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, a mianowicie mieszkańcom Wolnego Miasta Krakowa i Jego Okręgu wiadomo czynimy, iż na posiedzeniu Izby Reprezentantów w dniu 7 stycznia roku bieżącego uchwalone zostało jednomyślnością prawo wskazujące prawidła sądzenia spraw defraudacyjnych, mocą którego toż Zgromadzenie Reprezentantów w celu zasłonienia Skarbu Publicznego od znacznych szkód, jakich przez liczne defrau- dacje podatku konsumpcyjnego doznaje, a do czego po większej części nie tylko zbyt łagodne kary dotychczasowymi ustawami na defraudantów przepisane, ale nadto utrzymywane przez Starozakonnych w Okręgu potajemnie i pod pożyczanymi nazwiskami składy trunków opłacie podlegających, przyczyniają się, w duchu uchwalonych przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Reprezentantów zasad do nowego prawodactwa, a mianowicie co do karania defraudacjów, stanowi:

Art. 1.

Przemycający do stolicy lub do miast okręgowych wszelkie jakiejkolwiek bądź opłacie akcyzowej podlegające artykuły, utraci za karę przemycony przedmiot i zapłaci za pierwszym wykryciem przemycenia dwa razy, a za powtórnym i następnymi pięć razy tyle, ile ustanowiona od tegoż przy wprowadzeniu opłata wyniesie.

[hasła: opłata akcyzowa, przemyt]

Art. 2.

W razie gdyby przemycony przedmiot z jakiejkolwiek przyczyny zaginął, a czyn defraudacji był udowodnionym, na tedy defraudant w miejsce przedmiotu, którego skonfiskowanie nastąpić by nie mogło, wartość onego do Skarbu wniesie, biorąc za zasadę najwyższą cenę, podług której artykuł przemycony w tym czasie sprzedaje się, np. wódka podług ceny okowity, i oprócz tego opłaci karę pieniężną artykułem poprzednim zagrożoną.

[hasła: Skarb Publiczny, przemyt, kara pieniężna, defraudacja]

Art. 3.

Karze pieniężnej w artykule pierwszym niniejszej ustawy oznaczonej ulegać mają nie tylko wykonawcy przemyceń, ale nadto właściciele artykułów przemycanych, z których by zlecenia lub namowy przemycanie nastąpiło, tudzież wszyscy ci, którzy by do wykonania onego podawali z umysłu środki, lub usuwali przeszkody, bez względu czyli by o podział zysku lub wynagrodzenia z przemycającym porozumieli się lub nie.

[hasła: kary pieniężne,przemyt, kara pieniężna]

Art. 4.

Defraudanci dający odpór Straży Skarbowej chwytającej ich na przemyceniu, starający się przekupstwem oficjalistów skarbowych odwodzić od wiernego pełnienia swych obowiązków, a nareszcie popełniający wśród dawanego odporu inne występki i zbrodnie, będą oddzielnie za pomienione przestępstwa według przepisu Kodeksu Karnego karanymi.

[hasła: urzędnicy skarbowi, przemyt, defraudacja, Kodeks Karny, przestępstwo]

Art. 5.

Ponieważ doświadczenie udowodniło, iż utrzymywane przez Starozakonnych w Okręgu potajemnie lub pod nazwiskami podstawionymi składy trunków wbrew zakazowi w Statucie urządzającym klasę mieszkańców Starozakonnych umieszczonemu, wiele do defraudacjów przyczyniają się, przeto w razie odkrycia podobnych składów, mają być trunki w nich znalezione na rzecz Skarbu skonfiskowanymi; właściciele zaś domów, budynków, piwnic itd., w których by trunki do Starozakonnych należące znalezionymi były; tudzież ci, którzy by właścicielów rzeczonych trunków w celu pokrycia tego przestępstwa fałszywie udawali, zapłacą za karę wartość trunków w składach znalezionych, a do Starozakonnych należących.

[hasła: Statut dla Starozakonnych, wyszynk trunków, przemyt, defraudacja, Skarb Publiczny]

Art. 6.

Stosownie do uchwalonych zasad do nowego prawodactwa przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Reprezentantów, defraudacje dochodzonymi i karanymi będą przez właściwą władzę administracyjną; po zapadłej jednak w tej instancji przeciw defraudantom decyzji i podania tejże do wiadomości oskarżonemu, bądź przez ogłoszenie mu jej w urzędzie, bądź w razie nieobecności oskarżonego w miejscu, przez doręczenie decyzji jego domownikom w mieszkaniu, lub gdyby tych nie było, wójtowi ostatniego defraudanta mieszkania, który z urzędu przylepić ją każe na drzwiach kancelarii gminnej; oskarżonemu, przeciwko któremu decyzja zapadła, gdyby na niej przestać nie chciał, wolno będzie w przeciągu dwóch tygodni od daty ogłoszenia lub doręczenia rachując, zadeklarować się, iż albo poddaje się decyzji Rządzącego Senatu w drodze łaski zapaść mającej, która będzie ostateczną, lub też żądać sądowego sprawy tej rozstrzygnienia; w razie zaś nieoświadczenia się w powyższym terminie, decyzja władzy administracyjnej stanie się tym samym prawomocną i oskarżonemu nie będzie więcej służyć prawo dalszego odwoływania się.

[hasła: Senat Rządzący, przemyt, defraudacja, Nadzwyczajne Zgromadzenie Reprezentantów, wójt gminy]

Art. 7.

Decyzje przeciw defraudantom w drodze administracyjnej zapadłe i prawomocne, będą mogły być egzekwowanymi nie tylko przez sekwestratorów rządowych, ale nadto i drogą sądową przez komorników, za poprzednim jednak tychże w klauzulę egzekucyjną przez Prezesa Trybunału I Instancji zaopatrzeniem.

[hasła: Trybunał I Instancji, przemyt, defraudacja, sekwestrator rządowy, komornik, egzekucja komornicza]

Art. 8.

Sekwestratorowie przywodzący do egzekucji decyzje władz administracyjnych przeciw defraudantom zapadłe na ruchomościach, winni będą stosować się do urządzenia przez Rządzący Senat pod dniem 26 września 1817 r. co do sekwestracjów wydanego; co do nieruchomości zaś zważając, że przepisane formalności w Części I, Księdze V, tytułach 12 i 13 Kodeksu Postępowania wystawiłyby Skarb na znaczne koszty i przewlekałyby wymiar kar na defraudantów, stanowimy zmianę w egzekucji następującą:

a. Komornik nie znalazłszy majątku ruchomego, za wezwaniem w trzy dni przystąpi do zajęcia nieruchomości.

b. W akcie zajęcia oprócz wyrażenia liczby popisowej budowli, gminy, z czym się styka; co do dóbr wiejskich nazwiska zajmowanej realności, granice tejże, wzmianki o dzierżawcy, ustanowienia dozorcy, nie wymaga się więcej, i taki akt ma być wręczony dłużnikowi, wójtowi gminy i pisarzowi Sądu Pokoju właściwego Okręgu.

c. Dosyć jest według art. 677 Kodeksu Postępowania wpis zrobić w księdze hipoteki, od reszty formalności zajmujący uwalniają się.

d. Przepisy art. 682 Kodeksu Postępowania utrzymują się z tym ograniczeniem, że nie potrzeba więcej szczegółów opisujących zajmowaną nieruchomość wymieniać, jak powyżej pod lit: b. w tym samym artykule umieszczone, a zarazem dzień pierwszy publikacji i wezwanie do wierzycieli, że jeżeli warunków nie dopilnują, później przeciwko tym nic wnosić nie będą mocnymi. Nie potrzeba doręczeń wierzycielom hipotecznym art. 695 Kodeksu Postępowania wskazanych.

e. Publikacja w Sądzie jedna po drugiej nastąpi w tydzień.

f. Zmienia się przepis art. 697 w ten sposób, iż warunki licytacji aż do momentu pierwszej publikacji złożonymi być będą mogły.

g. Po publikacji warunków w dwa tygodnie może nastąpić przysądzenie przedstanowcze, a w drugie dwa stanowcze.

h. Obwieszczenia rozpisane będą według formy w artykule niniejszym pod lit. d wymienionej, z położeniem ceny na pierwsze wywołanie i oznaczeniem terminu do licytacyi i na tydzień przed licytacją w miejscach art. 684 Kodeksu Postępowania wskazanych przylepione, przylepienie zaświadczy woźny na jednym egzemplarzu, czego kopia dłużnikowi udzieloną będzie, oprócz tego przed każdą licytacją mają być w Dzienniku ogłoszone.

i. Koszta likwidowane zaraz Sąd oznaczyć winien przy przysądzeniu stanowczym, a po zadosyć uczynieniu przez nabywcę wyrok ma mu być wydanym.

k. Zostawia się Sądowi wolność orzeczenia nieważności wtenczas tylko, gdyby za opuszczeniem przepisanych formalności widział istotną szkodę egzekwowanego lub wierzycieli, zarazem winien będzie popełniającego uchybienie urzędnika na zwrócenie kosztów Skarbowi skazać.

l. Wszelkie spory defraudacyjne Sądy jako nagłe przywoływać winny. Apelacja tak od wyroków in merito jak i w drodze egzekucji zapadłych służyć ma tylko przez dni czternaście rachując od doręczenia.

[hasła: sekwestrator rządowy, komornik, egzekucja komornicza, Senat Rządzący, sądy pokoju, przemyt, defraudacja, Kodeks Postępowania Cywilnego, sprzedaż licytacyjna]

Art. 9.

Jeżeli z egzekucji administracyjnej lub sądowej okaże się, iż defraudant nie jest w stanie zapłacenia kary pieniężnej, na tedy Władza Sądowa na wniesienie sprawy do kogo należy zmieni karę pieniężną na areszt lub chłostę, albo nawet podług okoliczności na karę aresztu z zaostrzeniem chłosty, gdzie tego prawo nie wzbrania. Kara aresztu nie będzie mogła przechodzić lat trzech, z wolnym dla tego przeciwko któremu wyrok rzeczony zmieniający karę zapadł, do wyższych sądowych instancjów odwołaniem się. W zmienieniu kary pieniężnej na areszt Sądy trzymać się będą tej proporcji: iż za każde złotych trzydzieści kary pieniężnej pięć dni aresztu rachować się ma. Chłosta jako kara uważana nie będzie mogła przewyższać liczby plag trzydziestu, i w tych tylko sprawach defraudacyjnych ma być wymierzaną, gdzie kara pieniężna nie przenosi 100 złotych.

[hasła: kara pieniężna, kara chłosty, kara aresztu, przemytnik, defraudant]

Art. 10.

Gdy defraudujący zwykli się najczęściej zastawiać osobami nieodpowiedzialnymi, przeto każdy defraudant na gorącym uczynku dostrzeżony i zaaresztowany nie inaczej, jak za kaucją pieniężną lub zaręczeniem obywatela z odpowiedzialności znanego uwolnionym być może. Udający się zaś fałszywie za właścicieli artykułów przemyconych dla uwolnienia od kary prawdziwych właścicieli, z których namowy lub zlecenia defraudację popełnili, ulegną karze aresztu w poprzedzającym artykule wyszczególnionej, w stopniu najwyższym, chociażby ten stopień kary z obrachowania kary pieniężnej nie wynikał.

[hasła: kara pieniężna, kara aresztu, przemytnik, defraudant]

Art. 11.

Przepisy wydane dotąd dla władz skarbowych, a dotyczące sposobu postępowania przy poborze opłat konsumpcyjnych, odkrywanie defraudacjów, instruowanie procesów defraudacyjnych, kosztów tychże procesów itp. równie jak i na przyszłość wydanymi bydź mogące przez Rządzący Senat podobnego rodzaju przepisy, służyć mają równie Władzom Sądowym za prawidło w wymierzaniu kary za defraudacje, i w rozsądzaniu spraw tego rodzaju.

[hasła: przemyt, defraudacja, opłaty konsumpcyjne, Senat Rządzący]

[akty prawne: Kodeks Postępowania Cywilnego z 1806 r., art. 12, 13, 677, 682, 684, 695, 697]

Postanowienie niniejsze jednomyślnie przyjęte od Prezesa Zgromadzenia Prawodawczego wraz z asesorami i sekretarzem podpisane, Senatowi Rządzącemu do ogłoszenia przesłać poleca.

Działo się i uchwalono na posiedzeniu Sejmu Rzeczypospolitej Krakowskiej, w Krakowie dnia 7 miesiąca stycznia 1819 r.

(podpisano) Boduszyński – Prezydujący Zgromadzenia Reprezentantów; Antoni hr. Stadnicki – asesor; Franciszek Borgiasz Piekarski – asesor; Leon Chwalibogowski – sekretarz Sejmu.

(M.P.)

Zalecamy przeto i rozkazujemy, ażeby postanowienie to jako prawo od dnia 1 miesiąca lutego roku bieżącego obowiązujące uważanym i od kogo należy ściśle wykonanym było. Dla podania zaś do publicznej wiadomości w Dzienniku Rozporządzeń Rządowych umieszczonym być ma.

Działo się na posiedzeniu naszym dnia 10 miesiąca stycznia 1820 r.

Dzień ogłoszenia jest 1 lutego 1820 r.

[Podpisy] Wodzicki – prezes; Mieroszewski – sekretarz generalny Senatu.

(L.S.)