Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 14 września 1937
sygn. akt II C II 894/37

W kasacji nie jest dopuszczalne dochodzenie nowego roszczenia, którego powód nie domagał się w pierwszej instancji.

Sąd Najwyższy w składzie:
Przewodniczący sędzia Sądu Najwyższego Z. Bańkowski
sędziowie Sądu Najwyższego St. Staszewski, dr A. Hołowczak
przy udziale protokolanta aplikanta sądowego H. Czerniakowa
na posiedzeniu jawnym dnia 14 września 1937 r.
w sprawie Anny Bojarskiej i nieletnich Marii i Joanny Bojarskich powódek, przeciw firmie Ganz & Comp. – Danubius, Maschinen-, Waggon- und Schiff-Bau- Aktiengesellschaft w Budapeszcie, pozwanej
o rentę
po rozpoznaniu skargi kasacyjnej powódek na wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 października 1936 r., sygn. akt II CA 932/36

skargę kasacyjną oddala i zasądza koszty kasacyjne 377 zł od powódek dla pozwanej.

Uzasadnienie

Nie zachodzą zarzucone obie podstawy kasacyjne z art. 426 k.p.c.¹

Wyrokami z 3 grudnia 1896 r. i 4 listopada 1902 r. zasądzono od pozwanej rentę na rzecz Stanisława Bojarskiego, nie zaś na rzecz wdowy i sierot po nim, za czym powódki z wyroków tych żadnych praw bezpośrednio po nim nie nabyły.

Także umowa z 7 lutego 1926 r., w treści ustalonej w zaskarżonym wyroku, nie przyznaje powódkom praw renty, zatem roszczenie pozwu i z tego tytułu im nie służy.

W skardze apelacyjnej powódki nie podtrzymały twierdzenia, by śmierć Stanisława Bojarskiego w dniu 31 grudnia 1931 r. stała w związku przyczynowym ze skaleczeniem przezeń oka w wypadku z 3 kwietnia 1894 r., zatem wyrok zaskarżony nie miał potrzeby zajmować się sprawą tej przyczyny śmierci, zaszłej na 35 lat przed zgonem, a pominięcie w tym względzie dowodów z historii choroby Stanisława Bojarskiego i biegłych, jako dowodów zbędnych, nie naruszyło zasad art. 243 k.p.c.

¹ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 listopada 1930 r. – Kodeks Postępowania Cywilnego, Dz.U. 1930 nr 83 poz. 651.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Dowód, że z renty, płaconej Stanisławowi Bojarskiemu, pozwana zatrzymała 4 dolary na miesiąc na zabezpieczenie renty wdowiej i sierocej powódek (k. 94), byłby istotny w sporze o roszczenie, oparte na umowie renty wdowiej i sierocej.

Na takim tytule powództwa nie oparto, przeto i ten dowód był zbędny.

W pierwszej instancji powódki nie twierdziły, by roszczenie pozwu służyło im dlatego, że wedle ustaw węgierskich wdowa i dzieci mają prawo do renty, jeśli żywiciel ich w chwili śmierci pobierał rentę lub odszkodowanie za wypadek, zatem takie, ze względu na tytuł prawny nowe roszczenie, nie jest dopuszczalne w kasacji.

Koszty art. 101-109 k.p.c.

[Przywołane przepisy: art. 101, art.109, art. 243, art. 426 k.p.c.]