Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 8 stycznia 1930 r.
sygn. akt III 1 Rw 136/29

Sąd może dopuścić dowód z przesłuchania stron, jeżeli za pomocą odmiennych środków dowodowych dowód nie został osiągnięty. Dopuszczenie dowodu z wysłuchania stron zależy wyłącznie od oceny sądu.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego dr. Dbałowskiego, a w obecności sędziego Sądu Najwyższego Grabowskiego i sędziego Sądu Najwyższego Kraussa jako sędziów
w sprawie Andrzeja Dzienia, gospodarza w Szczurowej, powoda, działającego przez adwokata dr. Jana Rosego w Krakowie,
przeciw małoletniej Mariannie Kopernównie przez ojca Józefa Kopernego, pozwanej, działającej przez adwokata dr. Władysława Chmielarczyka,
o własność 3/4 części realności lwh 256 i 555 gmina Szczurowa,

wskutek rewizji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 5 listopada 1928 r., sygn. akt II Bc 554/28, którym na odwołanie powoda wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 sierpnia 1928 r., sygnatura akt I Cg 692/27 zatwierdzono,
po wysłuchaniu wniosku pełniącego obowiązki wiceprokuratora Sądu Najwyższego dr. Łopuszańskiego,
na posiedzeniu niejawnym postanowił

1) nie uwzględnić rewizji,
2) zasądzić powoda na zapłacenie pozwanej do dni czternastu pod rygorem

egzekucji kosztów odpowiedzi na rewizję w kwocie 44,40 zł.

Uzasadnienie

Rewizja opiera się na przyczynach z § 503 pkt 2 i 4 k.p.c.¹

Przyczyny rewizyjnej z § 503 pkt 4 powód wcale nie wywiódł, przyczyna zaś rewizyjna z § 503 pkt 2 k.p.c. nie zachodzi, sądy bowiem niższych instancji ustaliły niewadliwie, że powód aktem notarialnym z daty Radłów 3 lutego 1914 r., liczba repertorium 12325 przeniósł tytułem darowizny prawo własności realności objętej lwh 256 i 555 księgi gruntowej Szczurowa na rzecz śp. Franciszki z Budków bezwarunkowo, bez jakichkolwiek ograniczeń i zastrzeżeń i że po śmierci jej w toku

¹ Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

przewodu spadkowego sam uznał wyraźnie, że wspomniane wyżej realności stanowiły wyłączną własność spadkodawczyni.
Ponieważ rewizja nie kwestionuje tych ustaleń jako sprzecznych z aktami, gdyż nie przytacza przyczyny rewizyjnej z § 503 pkt 3 k.p.c., przeto ustalenia te są dla Sądu Najwyższego wiążące i miarodajne (§§ 498 ust. 1 i 513 k.p.c.) Według § 371 ust. 2 k.p.c., który sąd odwoławczy widocznie tylko przez pomyłkę pisarską powołuje jako § 271 ust. 2 k.p.c., sąd „może” dopuścić dowód z przesłuchania stron, jeżeli za pomocą odmiennych środków dowodowych dowód nie został osiągnięty. Dopuszczenie zatem dowodu z wysłuchania stron zależy od oceny sądów niższych instancji (§§ 272, 277, 278 k.p.c.), skoro zaś sądy te uznały dotychczasowe dowody za wystarczające do przyjęcia powyższych ustaleń, to w tym postępowaniu sądów nie można dopatrzeć się żadnej w ogóle wadliwości.

Z tych wszystkich przyczyn rewizja jest nieuzasadniona.

Orzeczenie o kosztach polega na przepisie §§ 41 i 50 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: § 41, § 50, § 271 ust. 2, § 272, § 277, § 278, § 371 ust. 2, § 498 ust. 1, § 503 pkt 2 i 4, § 513 k.p.c. z 1895 r.]