Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa

Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 10 kwietnia 1923 r.

sygn. akt III Rw 638/22

1) Powołanie się strony ogólnikowo na przepisy bez podania, która z przyczyn

nieważności zachodzi nie jest wywodem wystarczającym dla uzasadnienia tej nieważności.

2) Świadczenie w zakresie ustawowego obowiązku nie może być uważane

przez osobę otrzymującą to świadczenie za darowiznę.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Dworskiego,
a w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Rutkowskiego i dr. Mierzeńskiego jako sędziów,
w sprawie Kaspra Mikuły i Wiktorii z Wośków Mikułowej, gospodarzy w Płaszowie 167, powodów, zastąpionych przez dr. Adama Lewartowskiego, adwokata w Krakowie, ul. Stolarska 7, II piętro,
przeciw Janowi Mikule i Katarzynie z Włodarczyków Mikułowej, gospodarzom w Płaszowie, pozwanym, zastąpionym przez dr. Leopolda Feureisena, adwokata w Podgórzu, Rynek 14,
o unieważnienie kontraktu darowizny z dnia Podgórze 15 listopada 1918 r. liczba repertorium 3474 itd. z.p.n.1,
wskutek rewizji powodów od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 29 grudnia 1921 r., sygn. akt II Bc 347/21, którym na odwołanie powodów zatwierdzono wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 5 kwietnia 1921 r., sygnatura akt XI Cg 2415/20,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:

1) nie uwzględnia się rewizji powodów,
2) powodowie winni solidarnie zapłacić pozwanym do niepodzielnej ręki koszta

postępowania rewizyjnego w kwocie 4.762 marek polskich do dni czternastu pod rygorem egzekucji.

1 Znaczenie nieustalone.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa

Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Uzasadnienie

Rewizji powodów opartej na przyczynach rewizyjnych z § 503 pkt 1 i 4 k.p.c.2

nie można przyznać słuszności.

Co do przyczyny rewizyjnej z § 503 pkt 1 k.p.c. zauważa się, że nie została ona

należycie wywiedzioną. Powołanie się bowiem powodów ogólnikowo na przepisy §§ 477 i 470 k.p.c. bez podania, która z przyczyn nieważności wyliczonych w § 477 k.p.c. w niniejszym wypadku zachodzi nie jest wywodem wystarczającym dla uzasadnienia zaczepionej nieważności.

Sąd Apelacyjny słusznie nie uwzględnił wniosku zastępcy powodów

o przesłuchanie pozwanego Jana Mikułę, względnie obie strony, jako na niedopuszczalne nowości zaofiarowane.

Nie uwzględnienie tego wniosku nie stanowi zresztą żadnej z przyczyn

nieważności w § 477 od 1 do 9 k.p.c. wymienionych.

Nie zachodzi również przyczyna rewizyjna z § 503 pkt 4 k.p.c. Sąd odwoławczy ocenił bowiem niniejszą sprawę pod względem prawnym

trafnie, zgodnie ze stanem aktów sporu i z przepisami ustawy oraz podał na uzasadnienie zaczepionego wyroku słuszne i prawne powody, które wywodami rewizji nie zostały odparte, a do tych powodów odsyła się rewidujących dla uniknięcia powtarzania.

Sąd rewizyjny przyjmując w zupełności zapatrywanie prawne sądu

odwoławczego w pobudkach zaczepionego wyroku wyrażone – za trafne zauważa dodatkowo, że spornego aktu także i z tego powodu nie można oceniać jako darowiznę, skoro pozwani maję niewątpliwie prawo uważać ten zapis jako akt dopełnienia ze strony rodziców obowiązków na nich ciężących, a powodowie ani nie twierdzili, a tym mniej udowodnili, by zapis ten przekraczał wspominany obowiązek.

Świadczenie zaś w zakresie ustawowego obowiązku nie może być uważane

odnośnie do osoby otrzymującej to świadczenie za darowiznę.

Należało zatem nieuzasadnionej rewizji nie uwzględnić. Orzeczenie o kosztach postępowania rewizyjnego uzasadnione jest prawnie

w przepisach §§ 41 i 50 k.p.c.

[Przywołane przepisy §§ 41, 50, 477, 470, 503 pkt. 1 i 4 k.p.c. z 1895 r.]

2 Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.