Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 11 kwietnia 1922 r.
sygn. akt III Rw 1666/21

1) Zarzucenie w rewizji mylnej oceny sprawy pod względem faktycznym nie stanowi żadnej z przyczyn rewizyjnych. Zaczepianie wyroku ze strony faktycznej, nie jest dopuszczalne w postępowaniu rewizyjnym.

2) Ustalenie faktów uzasadniających winę rozdziału po stronie powódki, nie oznacza pozbawienia znaczenia ustalonych faktów, dowodzących także winy pozwanego.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Angermana,
w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Mierzeńskiego i dr. Sieradzkiego jako sędziów,
w sprawie Anny ze Sodów Tokarzowej, żony konduktora kolejowego w Braciszowie, powódki, zastąpionej przez adwokata dr. Badera,
przeciw Janowi Tokarzowi, konduktorowi kolejowemu w Bochni, pozwanemu, zastąpionemu prze adwokata dr. Heskiego,
o rozdział od stołu i łoża oraz o płacenie alimentów z.p.n.¹,
z powodu rewizji pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 30 kwietnia 1921 r., sygn. akt II Bc 68/21, którym na odwołanie obu stron zmieniono częściowo wyrok Sądu Okręgowe cywilnego w Krakowie z dnia 4 listopada 1920 r., sygn. akt XI Cg 987/20,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:

rewizji nie uwzględnia się.

Uzasadnienie

Treść rewizji wskazuje na podniesienie przyczyn rewizyjnych z § 503 pkt 3 i 4 k.p.c.² zarzuca także mylną ocenę sprawy pod względem faktycznym. Rewizja ta nie jest jednakże uzasadnioną.

Ostatni zarzut nie stanowi żadnej z przyczyn rewizyjnych, a zaczepianie wyroku ze strony faktycznej, nie jest dopuszczalne w postępowaniu rewizyjnym.

¹ Znaczenie nieustalone.
² Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Sprzeczność przesłanki faktycznej wyroku z aktami, upatruje rewizja

w przyjęciu, że pozwany dopuszczał się cudzołóstwa, czego zdaniem rewizji, sąd I instancji nie ustalił. Sąd I instancji ustalił jednak fakt, że pewna służąca domagała się widzenia się z pozwanym chcąc go upomnieć o zaległe alimenty dla dziecka, którego ojcem jest pozwany, wskutek czego sąd ten uznał, że zarzut cudzołóstwa nie jest bezpodstawny. To samo przyjął w wyroku zaczepionym sąd odwoławczy, nie zachodzi tedy przyczyna rewizyjna z § 503 pkt 3 k.p.c.

Ponieważ sąd odwoławczy uzupełnił rozprawę przez odczytanie akt kuratelarnych powódki, z których ustalił fakty uzasadniające także winę rozdziału po stronie powódki, to przez to nie zostały jeszcze pozbawione znaczenia fakty ustalone, a dowodzące winy pozwanego, nastawanie na zdrowie powódki, owe bicia i częste słowne zniewagi, które w świetle nowych ustaleń wywierają na ocenę sprawy ten właśnie wpływ, że obok oczywistej winy pozwanego – można było także przyjąć i winę powódki. Postępowania pozwanego nie można oczywiście ocenić jako upomnień i skłaniania powódki do wykonywania jej obowiązków.

Zmiana wyroku co do wysokości kosztów utrzymania jest również aż nadto

uzasadnioną stosunkami drożyzny. Okoliczność, że powódka jest zawodową krawczynią jest w rewizji nowością, ze stanu aktów, a to z zeznania samego pozwanego, że ożenił się a powódką jako dziewczyną wiejską wynikałoby przeciwieństwo tego twierdzenia, przyjęcie zatem, że powódka po rozdziale małżeństwa znajdzie się w trudnych warunkach materialnych i zastosowanie odnośnego postanowienia dekretu nadwornego z 4 maja 1841 r.³ jest zupełnie uzasadnionym.

Gdy zatem nie zachodzi również przyczyna rewizyjna z § 503 pkt 4 k.p.c. należało rewizję pozostawić bez uwzględnienia.

Orzeczenie o kosztach rewizji, polega na przepisach §§ 40 i 50 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: §§ 40, 50, 503 pkt 3, 4 k.p.c. z 1895 r.]

³ Hofdecret vom 4. Mai 1841, an sämmtliche Appellationsgerichte; zufolge Allerhöchster Entschließungen vom 12. September 1840 und 27. März 1841 über Borträge der obersten Justizstelle, Justizgesetzsammlung 1841 nr 531. Brak tekstu polskiego.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim