Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 grudnia 1922 r.
sygn. akt III Rw 1891/22

1) Rewizję uważa się za zbyt ogólnikową i nieuzasadnioną, jeżeli strona nie poda, jakie ofiarowane przez nią środki dowodowe pominął niesłusznie sąd odwoławczy.

2) Skłonienie spadkodawcy do zmiany swojego rozporządzenia ostatniej woli nie będzie stanowić podstawy do wykluczenia od spadkobrania i podstawy nieważności tego rozporządzenia z przyczyny istotnego błędu, jeżeli skłonienie było oparte na faktach zgodnych z rzeczywistością.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Dworskiego,
a w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Bresiewicza i dr. Mendelsburga jako sędziów,
w sprawie Jana Markowicza, włościanina w Brzoskwini 70, powoda, zastąpionego przez adwokata dr. Józefa Rosenzweiga,
przeciw Katarzynie Bastrowej, wdowie po śp. Marcinie w Brzoskwini 70 i Wojciechowi Markowiczowi, fornalowi dworskiemu w Krzeszowicach, pozwanym, zastąpionym przez adwokata dr. Emanuela Jędrkiewicza,
o uznanie nieważności rozporządzenia ostatniej woli śp. Wincentego Markowicza z dnia 5 marca 1920 r. i wykluczenie pierwpozwanej od spadkobrania, z powodu rewizji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 18 marca 1922 r., sygn. akt II Bc 5/22, którym na odwołanie powoda zatwierdzono wyrok Sądu Okręgowego cywilnego w Krakowie z dnia 8 października 1921 r., sygn. akt XI Cg 2651/20,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:

nie uwzględnia się rewizji.

Uzasadnienie

Podniesione w rewizji przyczyny rewizyjne z § 503 pkt 2 i 4 k.p.c.¹ nie są uzasadnione.

Pierwszej z nich nie przedstawia ogólnikowy zarzut, że nie wyjaśniono pobudek spadkodawcy przy sporządzeniu rozporządzenia ostatniej woli śp. Wincentego Markowicza i że pierwpozwana sama nie miała wówczas pojęcia

¹ Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

o stanie zdrowia powoda, gdyż nie podaje, które to ofiarowane przez powoda środki dowodowe pominął niesłusznie sąd odwoławczy.

Przy wywodzie przyczyny rewizyjnej z pkt 4 opiera się powód na zupełnie innym stanie sprawy, jak ten, który został przez sąd II ustalony (§§ 498 pkt 1 i 513 k.p.c.). Sąd Apelacyjny przejął bowiem ustalenie Sądu Okręgowego, że Katarzyna Baster nie skłoniła spadkodawcę przez niezgodne z prawdą przedstawienia do zmiany dawniejszego rozporządzenia ostatniej woli, gdyż to, co mu powiedziała, było zupełnie zgodne z rzeczywistością. Nie wprowadziła więc spadkodawcy w błąd i ani o wykluczeniu jej od spadkobrania (§ 542 k.c.²), ani o nieważności rozporządzenia ostatniej woli z dnia 6 marca 1920 r. z przyczyny istotnego błędu nie może być mowy.

Orzeczenie o kosztach przewodu rewizyjnego odpada, ponieważ pozwani spór wygrywający nie wnieśli odpowiedzi rewizyjnej (§ 54 k.p.c.).

Załączniki przedstawienia zwraca się oprócz dwóch urzędowych odpisów.

Sądowi Okręgowemu poleca się, aby zarys swego wyroku uzupełnił przez wpisanie nazwiska sędziego wyrokujacego i przez podpis protokolanta.

[Przywołane przepisy: §§ 54, 498 pkt 1, 503 pkt 2 i 4, 513 k.p.c. z 1895 r., § 542 k.c. z 1811 r.

² Allgemeines bürgerliches Gesetzbuch für die gesammten deutschen Erbländer der Oesterreichischen Monarchie, Justizgesetzsammlung 1811 nr 946. Oficjalny tekst polski: Powszechna księga ustaw cywilnych dla wszystkich krajów dziedzicznych niemieckich Monarchii Austryackiej, Wiedeń 1811, cz. I-III.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim