Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa

Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Wyrok Sądu Najwyższego

z dnia 27 maja 1925 r.
sygn. akt III Rw 2022/24

Przepisy nie wyliczają wszystkich dopuszczalnych ustawowo przyczyn dozwolenia rozdziału od stołu i łoża, lecz naprowadzają je tylko przykładowo. Jest dopuszczalne nazwanie przez sąd ważnej przyczyny orzeczenia rozdziału innymi słowami, niż czyni to ustawa.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego dr. Bresiewicza, a w obecności sędziego Sądu Najwyższego dr. Sokalskiego i sędziego Sądu Najwyższego dr. Rybickiego jako sędziów,
w sprawie Estery Hollendrowej Reichowej w Krakowie, powódki, zastąpionej przez adwokata dr. Reinera w Krakowie,
przeciw Jakóbowi Reichowi właścicielowi fabryki korków w Krakowie, pozwanemu, zastąpionemu przez adwokata dr. Meiselsa w Krakowie,
o alimenty i zwrot kolczyków z.p.n1, tudzież w sporze tego ostatniego jako powoda przeciw pierwszej jako pozwanej o rozdział od stołu i łoża z.p.n., wskutek rewizji Estery Reichowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 17 lutego 1922 r., sygn. akt IV Bc 358/21, którym na odwołanie obu stron zatwierdzono wyrok Sądu Okręgowego cywilnego w Krakowie z dnia 12 października 1921 r., sygn. akt XI Cg 967/20,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:

nie uwzględnia się rewizji Estery Reichowej, która zapłaci stronie przeciwnej tytułem kosztów postępowania rewizyjnego 50 zł w dniach czternastu pod egzekucją.

Uzasadnienie

Nie jest uzasadnioną rewizja, oparta na przyczynach rewizyjnych

z § 503 pkt 2 i 4 k.p.c.2

Przepis § 109 k.c.3 nie wylicza wszystkich dopuszczalnych ustawowo przyczyn

dozwolenia rozdziału od stołu i łoża, lecz naprowadza je tylko przykładowo. Nienazwanie zatem przyjętej przez sąd I instancji ważnej przyczyny orzeczenia

1 Znaczenie nieustalone
2 Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.
3 Allgemeines bürgerliches Gesetzbuch für die gesammten deutschen Erbländer der Oesterreichischen Monarchie, Justizgesetzsammlung 1811 nr 946. Oficjalny tekst polski: Powszechna księga ustaw cywilnych dla wszystkich krajów dziedzicznych niemieckich Monarchii Austryackiej, Wiedeń 1811, cz. I-III.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa

Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

rozdziału słowami ustawy nie było prawnie błędnym, a dokonanie tego przez sąd odwoławczy, w sposób zresztą zupełnie słuszny i prawnie uzasadniony, nie mogło dać podstawy dla wywiedzenia stąd przyczyny rewizyjnej z punktu 4. Pozwany Jakób Reich domagał się, w skardze wzajemnej orzeczenia rozdziału z winy strony rewidującej; ponieważ przy badaniu podstaw rozdziału stwierdzono stan faktyczny, uzasadniający skargę tę z tą zmianą, że winę przypisać należało także stronie powodowej, tj. Jakóbowi Reichowi, słusznie orzeczono rozdział od stołu i łoża z winy obu stron. Z resztą wystarczy powołać się dla odparcia dalszych wywodów rewizyjnych z § 503 pkt 4 k.p.c. na uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

Także wywody przyczyny rewizyjnej z § 503 pkt 2 k.p.c. są w przeważnej części

istotnym powtórzeniem wywodów odwołania i znalazły już odparcie w osnowie wyroku odwoławczego. O ile wychodzą poza te ramy, przedstawiają się jako nieuzasadnione, nie wykazują bowiem żadnej wadliwości postępowania w rozumieniu wspomnianego przepisu ustawy.

Nieuzasadnioną rewizję wobec tego oddalił Sąd Najwyższy. Orzeczenie o kosztach opiera się na §§ 50 i 41 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: §§ 50, 41, 503 pkt 2 i 4 k.p.c. z 1895 r., § 109 k.c. z 1811 r.]