Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 listopada 1922 r.
sygn. akt III Rw 2093/27

Umowa, w której nie oznaczono czasu jej wykonania nie rodzi skutków prawnych i może być uważana tylko za układ stron na zawarcie umowy w późniejszym czasie.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Dworskiego,
a w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Rutkowskiego i dr. Rybickiego jako sędziów,
w sprawie Kazimierza Stoleckiego, urzędnika magistratu miasta Krakowa, powoda, zastąpionego przez adwokata dr. Grywickiego,
przeciw Andrzejowi Kłeczek, nadradcy magistratu miasta Krakowa, pozwanemu, zastąpionemu przez adwokata dr. Koscha,
o własność 4/60 części realności wykazu hipotecznego 197 gmina Wola Justowska,

z powodu rewizji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 9 sierpnia 1921 r., sygn. akt II Bc 162/21, którym na odwołanie pozwanego wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 lutego 1921 r., sygn. akt XI Cg 2439/20 zmieniono,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:

1) rewizji nie uwzględnia się,
2) powód winien zwrócić pozwanemu koszty postępowania rewizyjnego w kwocie
2.620 marek do czternastu dni pod rygorem egzekucji.

Uzasadnienie

Niesłusznie zaczepia powód wyrok sądu odwoławczego z przyczyny rewizyjnej § 503 pkt 3 i 4 k.p.c.1 Przyczyna rewizyjna z punktu 3. nie jest ustawowo wywiedziona, skoro zaczepia tylko ustalenia sądu odwoławczego, jakoby sprzeczne z wynikami rozprawy.

Sąd odwoławczy przyjmując, iż między stronami nie zaistniała umowa stanowcza co do odkupienia powodowi dalszego udziału we wspólnej realności, trafnie ocenił sprawę ze stanowiska prawa i w tym względzie odsyła się powoda do motywów zaczepionego wyroku.

1 Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Na wywody rewizji zauważa się, że umowa, na którą się powód powołuje, twierdząc, że stanowczo zawartą została, mogłaby być uważana tylko jako układ stron o umowę w przyszłości zawrzeć się mającą z § 936 k.c.2 Umowa taka nie rodziłaby skutków prawnych, gdyż nie oznaczono w niej czasu, kiedy dopełnioną być ma. Gdyby nawet można przyjąć zgodnie z powodem, że użycie wyrazów „w każdej chwili” czas ten określa, to bez wątpienia, umowa taka nie mogłaby być dotrzymaną po upływie lat ośmiu, nadto także wobec nadzwyczajnej zmiany stosunków, wywołanych zniżką wartości pieniądza.

Wobec powyższego nieuzasadnionej rewizji się nie uwzględnia. Orzeczenie o kosztach polega na przepisie §§ 41 i 50 k.p.c.

[Przywołane przepisy: § 936 k.c. z 1811 r., §§ 41, 50, 503 ust. 3 i 4 k.p.c. z 1895 r.]

2 Allgemeines bürgerliches Gesetzbuch für die gesammten deutschen Erbländer der Oesterreichischen Monarchie, Justizgesetzsammlung 1811 nr 946. Oficjalny tekst polski: Powszechna księga ustaw cywilnych dla wszystkich krajów dziedzicznych niemieckich Monarchii Austryackiej, Wiedeń 1811, cz. I-III.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim