Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa
Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim
Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 12 grudnia 1923 r.
sygn. akt III Rw 2225/22
Niezaprzysiężenie strony słuchanej w celu dowodowym nie uzasadnia wadliwości postępowania w rozumieniu przyczyny rewizyjnej, gdyż od uznania sądu zależy, czy zachodzi potrzeba zaprzysiężenia jednej ze stron.
Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Bresiewicza,
a w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Mierzeńskiego i dr. Rybickiego jako sędziów,
w sprawie Wolfa Molknera, kupca w Krakowie, powoda, zastąpionego przez adwokata dr. Grünzweiga w Krakowie,
przeciw firmie „Krupon” Towarzystwo dla Zakupu i Sprzedaży Gotowych Skór spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Krakowie, pozwanej, zastąpionej przez adwokata dr. Zimmermana,
o 500.000 marek,
wskutek rewizji pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 6 czerwca 1922 r., sygn. akt III Bc 109/22, którym na odwołanie pozwanej zatwierdzono wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 1 lutego 1922 r., sygn. akt II Cg 429/21,
na posiedzeniu niejawnym orzekł:
1) rewizji nie uwzględnia się,
2) pozwana firma winna zwrócić powodowi koszty postępowania rewizyjnego
w kwocie 29.350 marek do czternastu dni pod rygorem egzekucji.
Uzasadnienie
Pozwana powołuje przyczynę rewizyjną z § 503 pkt 2 i 4 k.p.c.1,
lecz niesłusznie. Pierwsza z tych przyczyn wedle wywodów rewizji polegać ma na niezaprzysiężeniu żadnej ze stron, zaś druga nie jest wcale wywiedziona.
Niezaprzysiężenie strony słuchanej w celu dowodowym nie uzasadnia wcale
wadliwości postępowania w rozumieniu przyczyny rewizyjnej z § 503 pkt 2 k.p.c., gdyż zależy to od uznania sądu, czy zachodzi potrzeba zaprzysiężenia jednej ze stron (§ 377 pkt 1 k.p.c.).
1 Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.