Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 7 września 1921 r.
sygn. akt Rw 325/21

Sąd nie może oddalić powoda z żądaniem skargi bez poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych i z przyczyn głównie natury formalnej.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Dworskiego,
a w obecności sędziów Sądu Najwyższego dr. Barańskiego i dr. Mendelsburga jako sędziów,
w sprawie Antoniego Jałochy, rolnika w Golkowicach, powoda, zastąpionego przez adwokata dr. Künstlingera,
przeciw 1) Magdalenie z Nogów Jałochowej, 2) Wojciechowi Pamule i 3) Annie z Jałochów Pamułowej, wszystkim rolnikom w Golkowicach, pozwanym, zastąpionym przez adwokata dr. Westfrieda,
o uznanie bezskuteczności kontraktu i zeznanie deklaracji hipotecznej lub o 2.000 koron,
wskutek rewizji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 25 października 1920 r., sygn. akt IV Bc 124/20, którym na odwołanie powoda wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 16 lipca 1920 r., sygn. akt XI Cg 1440/20 zatwierdzono,
na posiedzeniu niejawnym powziął uchwałę:

uwzględniając rewizję, znosi się oba niższosądowe wyroki i sprawę zwraca się Sądowi Okręgowemu do rozprawy i wydania wyroku przy uwzględnieniu kosztów postępowania w wyższych instancjach, jako części kosztów sporu.

Uzasadnienie

Rewizji opartej na przyczynach rewizyjnych z § 503 pkt 2 i 4 k.p.c.1 nie można odmówić słuszności.

Wskutek niefortunnej stylizacji skargi nie wiadomo co jest faktycznym założeniem tejże – a mianowicie, czy nim jest twierdzenie pozorności kontraktu kupna-sprzedaży z daty Podgórze 6 marca 1914 r., liczba repertorium 1274, zresztą dopiero w piśmie apelacyjnym powoda bliżej rozwiniętym, czy też realizacja prawa odkupu, o czym znowu w apelacji tylko mimochodem jest mowa.

1 Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Miary konfuzji dopełnia żądanie skargi w ustępach pierwszym i drugim, które nie odpowiada ani pierwszemu, ani drugiemu założeniu skargi.

Mimo tych braków, których kierownictwo procesowe z obowiązku swego nie usunęło (§ 182 k.p.c.) oraz bez poczynienia jakichkolwiek faktycznych ustaleń, oddalono powoda z żądaniem skargi z przyczyn przeważnie natury formalnej, które już dla tego samego nie mogą wystarczyć, że brak im uzasadnienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych.

Gdy więc zarzut wadliwości postępowania w obu niższych instancjach jest uzasadniony, należało orzec jak wyżej (§ 510 k.p.c.).

Orzeczenie o kosztach postępowania w wyższych instancjach odłożono po myśli § 52 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: § 52, § 182, § 503 pkt 2 i 4, § 510 k.p.c. z 1895 r.]

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim