Zachodzi przede wszystkim zarzucona z punktu widzenia tej pierwszej przyczyny rewizyjnej wadliwość postępowania odwoławczego. Sąd II instancji nie uznał za stosowne zbadać przez przesłuchanie dalszych naprowadzonych przez pozwanego świadków i dokładniejsze przesłuchanie stron prawdziwości zarzutów, stawianych przez pozwanego powódce.

Sąd odwoławczy ograniczył się do stwierdzenia faktów słownych wzajemnych obelg i czynnych zniewag ze strony pozwanego, nie wchodząc w powody takiego postępowania pozwanego wobec żony i nie badając, czy prawdziwe były zarzuty pozwanego, że żona zaniedbywała w zupełności obowiązki, jakie na nią nakłada ustawa. Jeżeli prawdziwe są twierdzenia pozwanego, że żona jego jest osobą chorą, nerwową, dziedzicznie obciążoną, kłótliwą, że nie pilnowała zupełnie gospodarstwa domowego, nie wykonywała poleceń męża, nie gotowała strawy, nie prała bielizny i zachowywała się w ogóle w sposób opisany w odpowiedzi na skargę, to w innym świetle występuje zachowanie się pozwanego wobec takiej żony i nawet stwierdzenie aktami karnymi wykroczeń jego noszących cechę przestępstw z § 419 k.k.² nie może jeszcze stanowić dostatecznego powodu z § 109 k.c.³ do orzeczenia rozdziału małżeństwa z winy samego pozwanego, skoro były one przeważnie, wedle jego twierdzenia, sprowokowane jej nieodpowiednim zachowaniem się w stosunku do niego.

Tak więc niezbadanie przez sąd II instancji, jak również i przez sąd I instancji zachowania się powódki i niewyjaśnienie tych wewnętrznych przyczyn złego pożycia małżonków, stanowi wadę postępowania, nie pozwalającą na wyczerpujące zbadanie i gruntowną ocenę sprawy i zawiera zarazem błędną ocenę pod względem prawnym kwestii winy.

Należało zatem znieść oba wyroki sądów niższych i polecić uzupełnienie rozprawy w powyższych kierunkach, przy czym wypada również zbadać kwestię alimentów i ustalić podstawy dla oceny ich należności i wysokości, gdyż rozprawa przeprowadzona w I instancji podstaw tych nie daje.

Zastrzeżenie co do kosztów postępowania, wywołanego środkami prawnymi opiera się na przepisie § 52 k.p.c.

[Przywołane przepisy: § 419 k.k. z 1852 r., § 109 k.c. z 1811 r., § 52, § 503 pkt 2, 3 i 4 k.p.c. z 1895 r.]

² Austriacka ustawa karna z dnia 27 maja 1852 r., Dz.U.P. 1852 poz. 117.
³ Allgemeines bürgerliches Gesetzbuch für die gesammten deutschen Erbländer der Oesterreichischen Monarchie, Justizgesetzsammlung 1811 nr 946. Oficjalny tekst polski: Powszechna księga ustaw cywilnych dla wszystkich krajów dziedzicznych niemieckich Monarchii Austryackiej, Wiedeń 1811, cz. I-III.