Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 20 grudnia 1921 r.
sygn. akt Rw 1489/21

Pominięcie w postępowaniu sądowym kuratora ustanowionego dla osoby ubezwłasnowolnionej stanowi przyczynę nieważności.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Sieradzkiego, a w obecności Sędziów Sądu Najwyższego dr. Bresiewicza i Stefki jako sędziów, w sprawie Tadeusza i Julii Dyrasów w Łagiewnikach, powodów, zastąpionych przez adwokata dr. Izydora Feuereisena,
przeciw Janowi Górce i Rozalii Górce w Kobierzynie, zastąpionym przez adwokata dr. Jakóba Aleksandrowicza i przeciw Löblowi Habermannowi w Miłkowicach, zastąpionemu przez adwokata dr. Stanisława Eichenbauma, pozwanym, o oddanie w posiadanie realności pod lwh 281 w Kobierzynie,
z powodu rewizji Jana i Rozalii Górków od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, jako sądu odwoławczego z dnia 18 maja 1921 r., sygn. akt IV Bc 80/21, którym na odwołanie wszystkich pozwanych zatwierdzono wyrok Sądu Okręgowego cywilnego w Krakowie z dnia 12 listopada 1920 r., sygn. akt XI Cg 657/20,
na posiedzeniu niejawnym uchwalił

1) uwzględniając rewizję, znosi się zaczepiony wyrok Sądu Apelacyjnego, 2) wyrok Sądu Okręgowego oraz całe postępowanie sądowe w tej sprawie w odniesieniu do pozwanych Jana i Rozalii Górków, aż do skargi włącznie, jako nieważne [znosi], i poleca sądowi I instancji, aby zarządził doręczenie skargi rzeczonym pozwanym do rąk ich kuratora Józefa Hudziaka, gospodarza w Kobierzynie, a względnie jego pełnomocnika adwokata dr. Jakóba Aleksandrowicza i wdrożył dalsze prawidłowe postępowanie,

3) koszta zniesionego postępowania wszystkich trzech instancji, ponosi każda strona za siebie,

4) nie narusza się w niczym wyroków powyższych w odniesieniu do Löbla Habermanna.

Uzasadnienie

Pozwany Löbl Habermann nie zaczepił wyroku sądu II instancji rewizją; wyrok ten zatem w odniesieniu do niego pozostaje nienaruszony.

Odnośnie do pozwanych Jana i Rozalii Górków z Kobierzyna podnosi się, że Sąd Powiatowy w Skawinie (na zasadzie upoważnienia Sądu Krajowego w Krakowie z dnia 5 lipca 1913 r., sygn. akt VI Nc 484/12) uchwałą z dnia 11 lipca

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

1913 r., sygn. akt P 134/12 rozciągnął nad tymi pozwanymi kuratelę z przyczyny nieuleczalnej choroby umysłowej. Sąd Krajowy Wyższy w Krakowie uchwałą z dnia 29 września 1913 r., sygn. akt II R 275/23 zatwierdził powyższa uchwałę Sądu Krajowego. Kuratorem Górków ustanowiono dnia 14 stycznia 1920 r. Józefa Hudziaka gospodarza w Kobierzynie 9. Okazuje się to z aktów Sądu Powiatowego w Skawinie, sygnatura P 134/12, których Sąd Najwyższy zażądał.

Z tego wynika, że pozwani Górkowie w przewodzie procesowym I i II instancji nie byli prawnie zastąpieni i że zachodzi nieważność z § 477 pkt 5 k.p.c.¹ Ponieważ brak ten usunąć się nie da, gdyż nie można żądać od kuratora, aby przejmował spór, przegrany w dwóch instancjach i wyroki, nakładające na kurantów znaczne koszta, przeto w uwzględnieniu rewizji w myśl § 7 ust. 1 k.p.c. zniesiono zapadłe wyroki i całe nieważne postępowanie.

Orzeczenie o kosztach zniesionego postępowania polega na przepisie § 51 ust. 3 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: § 7 ust. 1, § 51 ust. 3, § 477 pkt 5 k.p.c. z 1811 r.]

¹ Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim