Wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 24 września 1929 r.
sygn. akt III Rw 1059/28

Zarzut przeciwko ustaleniu faktów na podstawie swobodnej oceny dowodów przez sąd, jest niedopuszczalny w przewodzie rewizyjnym i czyni ten zarzut formalnie chybionym.

Sąd Najwyższy jako sąd rewizyjny
pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Bresiewicza,
a w obecności sędziego Sądu Najwyższego Bańkowskiego i sędziego Sądu Najwyższego Kraussa jako sędziów,
w sprawie Andrzeja Chucherki, gospodarza w Nowej Górze, powoda, działającego przez adwokata dr. Izydora Mayera w Krzeszowicach,
przeciw Zofii z Godkowskich Mazurowej i Józefie z Mazurów Kramarzowej, żonie Józefa, gospodyniom w Nowej Górze, pozwanym, działającym przez adwokata dr. Bolesława Rozmarynowicza w Krakowie,
o wzruszenie kontraktów z dnia 1 i 2 września 1925 r., dotyczących części realności pod lwh 64 i 798 w Nowej Górze,
wskutek rewizji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie jako sądu odwoławczego z dnia 7 stycznia 1928 r., sygn. akt II Bc 424/27, którym na odwołanie pozwanych wyrok Sądu Okręgowego cywilnego w Krakowie z dnia 24 maja 1927 r., sygn. akt XI Cg 2907/26 zmieniono, po wysłuchaniu wniosku wiceprokuratora Sądu Najwyższego dr. Łopuszańskiego,
na posiedzeniu niejawnym postanowił:

nie uwzględnić rewizji i zasądzić powoda na zapłacenie stronie pozwanej kosztów odpowiedzi rewizyjnej w kwocie 38 zł do dni 14 pod rygorem egzekucji.

Uzasadnienie

Rewizja oparta na przyczynach z § 503 pkt 3 i 4 k.p.c.¹ jest bezzasadna

Przyczyna rewizji z § 503 pkt 3 k.p.c. nie zachodzi, gdyż ustalenia wyroku zaskarżonego zgodne są z wynikami tych dowodów, na jakich je oparto. Zarzut ten skierował powód przeciw ustaleniu faktów na podstawie swobodnej oceny dowodów przez sąd, co jest niedopuszczalne w przewodzie rewizyjnym i czyni zarzut ten rewizji także formalnie chybionym.

¹ Austriacka ustawa z dnia 1 sierpnia 1895 r. o postępowaniu sądowem w cywilnych sprawach spornych (Procedura cywilna), Dz.U.P. 1895 poz. 113.

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim

Wyrok zaskarżony jest prawnie trafny. W czasie zdziałania zaskarżonych kontraktów miał już powód prawomocnie przyznane roszczenie odszkodowawcze w kwocie 480 zł, zatem o roszczeniu jego orzekał już sąd. Nie ulega wprawdzie wątpliwości, że miał on prawo dalszych roszczeń dochodzić w drodze sporu cywilnego (§ 372 k.p.c.). Prawo takie nie stanowi jednak roszczenia, jakie wymaga stosownego podkładu faktów. Przyznana powodowi do I Cg 734/25 wierzytelność składa się w przeważnej części z nawiązki. Wysoka dysproporcja między żądaniami powoda a tym, co mu sąd przyznał, wskazuje, że Józef Kramarz i pozwane mogli z początkiem września 1925 r. uważać roszczenie powoda za bezzasadne, a tym samym pozwane ani nie wiedziały, ani wiedzieć nie musiały, że Józef Kramarz ma zamiar wierzyciela skrzywdzić. O takim zamiarze tym mniej wiedzieć mogły, skoro Józef Kramarz w zaczepionych aktach prawnych zlecił im spłacić wierzytelność z tegoż tytułu prawnego powodowi przez sąd prawomocnie już przyznaną.

Orzeczenie o kosztach odpowiedzi rewizyjnej polega na przepisie §§ 41 i 50 k.p.c.

[Przytoczone przepisy: §§ 41, 50, 372, 503 pkt 3 i 4 k.p.c. z 1895 r.]

Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Priorytetowego Obszaru Badawczego Heritage w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim